Even voorstellen…mijn naam is Suzanne Nieuwland, ik ben 49 jaar en ik woon samen met John, de hond Ferry en kat Tom in Steenbergen NB.

Sinds 2002 ben ik eigenaar van de webshop BearClaw Native Arts & Crafts. Hiervoor reis ik regelmatig naar reservaten en powwows in Ontario, Canada, om de mooiste originele indiaanse kunst en handwerken in te kopen.

Mijn passie voor de indiaanse cultuur begon al op mijn 16e, toen ik vaak mijn familie in Canada bezocht. Mijn tante Chris nam me destijds mee naar een Trading post op het Six Nations-reservaat, waar ik urenlang rondkeek en unieke items kocht om mee terug naar Nederland te nemen. Wat begon als een interesse, groeide uit tot een gepassioneerde hobby. Uiteindelijk ben ik, naast mijn fulltimebaan als financieel adviseur, begonnen met de verkoop van authentieke indiaanse artikelen.

Ik koop alle producten rechtstreeks van de makers. Hiermee wil ik niet alleen hun prachtige kunst promoten, maar hen ook stimuleren hun traditionele handwerk voort te zetten. Veel indiaanse gemeenschappen leven onder moeilijke omstandigheden, en het is mijn doel om hen door middel van eerlijke handel en directe steun te helpen.

In 2016 besloot ik mijn betrokkenheid verder uit te breiden en bood ik mijn hulp aan bij de Stichting NANAI. Omdat ik graag evenementen organiseer, hielp ik mee met de planning van de NANAI Dag op 16 oktober 2016. Dit bleek het begin van een mooie samenwerking. In januari 2018 werd ik gevraagd toe te treden tot het bestuur, en sindsdien ben ik met trots voorzitter van NANAI.

Mijn doel is om de indiaanse cultuur en tradities onder de aandacht te brengen en te ondersteunen waar mogelijk. Ik kijk ernaar uit om deze missie samen met de NANAI voort te zetten.

Even voorstellen … mijn naam is Serv Wiemers. Al vanaf 1980 ben ik verbonden met de NANAI. Toen werd in Rotterdam het Vierde Russell Tribunaal over de rechten van de indianen gehouden en ik kon daar als kind bij zijn. Het secretariaat van de stichting NANAI, oftewel het woonhuis van oprichtster Maria van Kints, bleek vlakbij mijn woning en daar was ik sindsdien kind aan huis. Het was een magische plek. Vrijwilligers kwamen er bij elkaar; de NANAI Notes werd in elkaar gezet; indiaanse kranten en andere post uit Indian Country lag op de tafels; indiaanse kunstvoorwerpen hingen aan de muur; en er kwamen af en toe indiaanse gasten over om te vertellen over de situatie daar.

Later heb ik internationaal recht gestudeerd en studeerde ik af op de positie van Noord-Amerikaanse indianen binnen het internationaal recht. Sindsdien heb ik ongeveer 30 indianenreservaten bezocht en honderden indianen gesproken, inclusief leiders als Russell Means, Leonard Crow Dog en Clyde Bellecourt. Ik heb goede contacten in Indian Country, vooral op de prairies.

Over indianen heb ik twee boeken geschreven: ‘Veerkracht, Indianen van nu over de wereld van morgen’ en ‘Indianen, Beelden van een niet-verdwenen volk’ (deze laatste is vooral een fotoboek). Daarnaast schrijf ik regelmatig artikelen en geef duiding over de situatie van de Noord-Amerikaanse indianen op NPO Radio 1.

Ik vind het belangrijk om te vertellen welk immens onrecht de oorspronkelijke bevolking van het Westelijk Halfrond is aangedaan (en nog steeds wordt aangedaan). En om duidelijk te maken dat wij – zeker in tijden van klimaatverandering, afnemende biodiversiteit en uitputting van grondstoffen – veel van de indiaanse cultuur en waarden kunnen en moeten leren.

Binnen het bestuur van de NANAI richt ik mij vooral op communicatie & politiek, projecten in Indian Country en het NANAI Notes Magazine.

Even voorstellen…..mijn naam is Sibelle Yurteri, ik ben 59 jaar en velen van jullie kennen mij van de Western Experience. Via dit evenement ben ik de afgelopen jaren steeds nauwer gaan samenwerken met de NANAI.

Mijn eerste ontmoeting met Native Amerikanen was in 1993, toen Bob de Jong een dansgroep uitnodigde. Het klikte meteen zo goed dat mijn Native familie in de jaren daarna enorm is gegroeid. Ik heb met de First Nations Dance Company van Richard Donaghey door heel Europa gereisd en ben uiteindelijk terechtgekomen bij de Gathering of Nations in Albuquerque, NM, USA. Na mijn eerste jaar als vrijwilliger kreeg ik de eer om deel uit te maken van het Miss Indian World Committee, waar ik in 2023 voor het laatst bij was.

In de jaren ‘90 was ik al donateur van de NANAI en ben ik bij diverse evenementen, demonstraties en workshops geweest. Het is bijzonder hoe de cirkel nu weer rond is.

Mijn motivatie om opnieuw betrokken te raken bij de NANAI is simpel: nu, meer dan ooit, hebben Indigenous gemeenschappen in Amerika en Canada onze steun nodig.

Naast mijn rol als secretaris ben ik ook verantwoordelijk voor de coördinatie van evenementen. Samen met de NANAI event crew, een team van toegewijde vrijwilligers, zorg ik ervoor dat onze evenementen soepel verlopen en bijdragen aan de missie van NANAI.

Ik kijk ernaar uit om samen te werken als team en hoop met mijn inzet en betrokkenheid bij te dragen aan het voortzetten van de missie van de NANAI.

Mijn naam is Ciska Kunst. Op het moment dat ik dit stukje schrijf ben ik nog groepsleerkracht op een basisschool in Amsterdam. Per 1 oktober 2025 ga ik met pensioen en dat bracht mij op het idee om meer tijd te besteden aan mijn vrijwilligerswerk voor de NANAI. Uiteindelijk kwam het moment dat ik meer kon betekenen voor de NANAI iets eerder dan mijn pensioen.

Ik had aangegeven dat ik wel wilde helpen met het financiële gedeelte.  Dit resulteerde in de functie van penningmeester bij de NANAI. In een eerdere uitgave van het NANAI magazine had ik een stukje geschreven waarin ik beschreef waarom ik vrijwilliger ben geworden bij de NANAI. In het kort komt het erop neer dat ik daadwerkelijke steun wil geven aan de oorspronkelijke bewoners van Amerika, de Indianen. Nu ik dan penningmeester ben geworden en ook in het bestuur zit, ben ik helemaal op de hoogte van het reilen en zeilen van de stichting. En uit hoofde van mijn functie mag ik nu ook mee beslissen!

Hoe mooi is het om te zien hoe de Natives in Amerika financieel geholpen kunnen worden bij hun studie, bij activiteiten die zij willen organiseren voor hun gemeenschap of gewoon hulp kunnen krijgen wanneer er een hulpvraag is en er geen hulp geboden wordt door de daar voor bestemde instanties.  En nog mooier is het om in dit bestuur te zitten, omdat ik samen werk met mensen die zeer bevlogen zijn.

Kortom, ik kan niet anders zeggen dat ik blij ben dat ik vanwege mijn pensionering meer vrije tijd heb om me in te zetten voor de NANAI, want de bestuursleden en de vrijwilligers vormen samen een hechte, enthousiaste groep mensen die zich inzetten voor het wel en wee van de Natives in Amerika.

Even Voorstellen… mijn naam is Paul Looijestijn en ik ben momenteel 52 jaar oud. Ongeveer acht jaar geleden maakte ik kennis met NANAI toen ik mijn vader, Johan, vergezelde naar een NANAI-dag. Deze kennismaking leidde ertoe dat ik mij ben gaan verdiepen in de doelstellingen van de NANAI en begon met het lezen van artikelen en het bekijken van documentaires over inheemse volkeren. De geschiedenis en de omstandigheden van deze volkeren raakten me diep.

Ik werd al snel donateur en meldde mij als vrijwilliger aan om bij te dragen aan de missie van NANAI. Sindsdien ben ik bijna altijd aanwezig op de verschillende locaties waar NANAI aanwezig is met een stand.

Door mijn inzet voor NANAI draag ik mijn steentje bij om de inheemse volkeren van vandaag te ondersteunen via deze prachtige stichting. Om het in het Engels te zeggen: To make some wrongs right (om enkele onrechtvaardigheden recht te zetten).

Naast mijn werkzaamheden als algemeen bestuurslid zal ik mij ook bezighouden met social media en als coördinator van de vrijwilligers.

Mijn naam is Gerard Verver, ik ben 58 jaar oud en woon in het mooie Stramproy, in Limburg. Sinds 2025 maak ik deel uit van het bestuur van de Nederlandse Actiegroep Noord-Amerikaanse Indianen (NANAI). Daarnaast ben ik met veel trots actief als huisfotograaf van de organisatie.

Mijn betrokkenheid bij NANAI komt voort uit een diep respect voor de oorspronkelijke bewoners van Noord-Amerika en hun eeuwenlange strijd voor erkenning, rechtvaardigheid en het behoud van hun cultuur. Met mijn fotografie probeer ik die verhalen, mensen en gebeurtenissen op een integere en visueel krachtige manier vast te leggen, zodat ze ook hier in Nederland gezien en gevoeld worden.

Als bestuurslid zet ik me in voor de zichtbaarheid van het werk van NANAI – zowel inhoudelijk als beeldend. Door middel van fotografie, communicatie, social media en betrokkenheid wil ik bijdragen aan de missie van NANAI: het ondersteunen van inheemse gemeenschappen en het vergroten van bewustzijn over hun situatie, rechten en veerkracht.

Ik geloof dat beeld en verhaal hand in hand gaan. En dat we – ook vanuit Nederland – een waardevolle bijdrage kunnen leveren aan solidariteit met de volkeren van wie wij nog zoveel kunnen leren.