Één van de grote trekpleisters in de Black Hills is de vier presidentskoppen die zijn uitgehouwen in de rotsen, beter bekend als Mount Rushmore. In de tijd dat de Lakota de Black Hills gebruikten als heilige grond werd die rotspartij de Six Grandfathers genoemd, de zes Grootvaders of Tunkasila Sakpe . De ligging van de rotswand zorgt voor een uitstekende lichtval op de formatie, vandaar waarschijnlijk dat beide partijen die locatie kozen. Bij de Indianen was het vanwege de natuurlijke magie van de plek, bij de Amerikaanse regering vanuit artistiek oogpunt, een goede lichtval zou hun te maken monument goed uit laten komen. Wellicht dat ook meespeelde dat ze op die manier een gevoelige tik konden uitdelen aan de Indianen en konden tonen wie de baas was.

Met de creatie van Mount Rushmore verdween de sacred site van de Six Grandfathers voorgoed.

Met het uithouwen van de vier hoofden van presidenten werd in 1927 begonnen en het was in 1939 klaar voor zover als het er nu bij staat. De bedoeling was om grootser uit te pakken, maar daar is het nooit van gekomen. De kosten voor de werkzaamheden werden gedekt door sponsors. Eén van de grootste sponsors was de Ku Klux Klan. Het is nu een Nationaal monument en de grootste toeristische trekpleister in South Dakota, goed voor ongeveer 2 miljoen vaderlandslievende bezoekers per jaar.

In 1948 startte men een stuk verder op met het maken van een  beeld van Crazy Horse. Het wordt niet zo maar een beeld, er wordt een complete berg aan opgeofferd. Het beeld moet 195 meter lang en 172 meter hoog worden. Dit monument wordt gefinancierd door middel van giften en dat gaat niet zo hard.

Wat wel snel groeide is de commercie rond het monument met een opvallend verborgen plek voor lokale indiaanse artiesten. Deze foto is gemaakt in 1998.

Niets is dus vreemd in het land van de onbegrensde mogelijkheden. Het toerisme in de Black Hills levert momenteel veel geld op, maar niet voor de Indianen die in het aangrenzende Pine Ridge reservaat een bijzonder armoedig bestaan leven. De Black Hills is nog steeds een omstreden gebied en de Sioux Nation ( Lakota en Dakota ) claimt nog steeds dat het gebied aan hen toebehoort. Mede door de rijkdom aan mineralen weigert de Amerikaanse regering echter het land terug te geven en er worden zelfs argumenten gebruikt als de bewering dat de Sioux helemaal geen aanspraak kunnen maken op het gebied omdat zij daar niet altijd gewoond hebben maar het gebied na de komst van Columbus hebben veroverd op de volken die daar oorspronkelijk woonden. De strijd over van wie de Black Hills nu zijn zal voorlopig nog wel even duren.

PINE RIDGE RESERVAAT

Op een steenworp afstand ligt het Pine Ridge reservaat. Wie ooit het reservaat bezocht weet dat het een desolate plaats is. Armoe is troef door grote werkloosheid. Slechte huisvesting en minimale medische voorzieningen voor een volk is nog zienderogen worstelt met de trauma’s die ze in de afgelopen eeuwen hebben opgelopen en gebrek aan aandacht voor hun huidige positie doet de rest.

Menig bezoeker schrikt zich een hoedje bij het zien van deze plek die de oppervlakte heeft van pakweg 1/3 van Nederland. Er woonden volgens officiële tellingen in 2017 bijna 20.000 mensen op het reservaat. Dat was volgens officiële tellingen, maar in 2000 zijn die ook gehouden, toen kwam men op 15.500 inwoners uit, terwijl Colorado State University na onderzoek in datzelfde jaar concludeerde dat er bijna 30.000 mensen op het reservaat woonden. De officiële cijfers zeggen dus niet veel over de werkelijke situatie.

Het landschap is mooi, uitgestrekt prairielandschap met opvallend weinig hekken, afgewisseld met gedeeltes met heuvels die begroeid zijn met dennenbomen, Pine trees, vandaar de naam Pine Ridge. Het was de bedoeling dat de bewoners van de reservaten zouden gaan boeren, maar van de 9000 vierkante kilometers is slechts 340 vierkante kilometer geschikt voor landbouw, dus de inwoners leven een doelloos op een schraal stuk land waar weinig tot geen mogelijkheden zijn om een normaal bestaan op te bouwen midden in één van de machtigste en rijkste naties ter wereld waar bijna alles mogelijk is, althans als we de sprookjesverhalen moeten geloven. Velen van ons weten inmiddels hoe groot de leugen is over de grote Amerikaanse droom. Die droom is in elk geval niet weggelegd voor de reservaatindianen in Noord en Zuid Dakota. Zij leven een uitzichtloos bestaan in een wereld waar weinig verandert, een wereld waar het niet snel beter zal worden en waar het bijna niet slechter kan.

CORONA

Op dit moment houdt een pandemie de wereld in een ijzeren greep. Rampen als enorme stormen, overstromingen, oncontroleerbare branden, enorme vervuiling van de atmosfeer, stilstof- en CO2 problematiek, diersoorten die in een hoog tempo uitsterven en nog meer van dat soort zaken kunnen de mensheid tot nu toe niet tot het inzicht brengen dat het allemaal wat minder moet willen we nog een wereld voor onze kleinkinderen achter laten. Met de komst van een klein virusje onder de gelederen bij de goegemeente komt de hele heksenketel wel ineens tot stilstand. De wereld waarin alles mogelijk leek en de kansen voor het opscheppen lagen, waar iedereen die het kon betalen zich vrij kon bewegen, veranderde in één keer in een benauwde, enge en aan strenge regels gebonden zeer beperkte leefomgeving voor velen van ons.

Maar wat verandert er voor onze vrienden die op het Pine Ridge reservaat wonen? Wat verandert er in hun wereld?

Vorig jaar waren er overstromingen die veel overlast veroorzaakten. De oorzaak was een enorme hoeveelheid smeltwater van een gigantische lading sneeuw die vroeg in het voorjaar was gevallen. De greppels en geulen, rivierbedden en alles wat op een natuurlijk manier helpt smeltwater in het voorjaar af te laten vloeien kon het dit keer niet verwerken en het smeltwater spoelde complete stukken van wegen weg.
Doreen Two Bulls en haar 13 familie leden wonen in een driekamer woning een paar miles van de hoofdweg in een kleine buurtschap ongeveer 16 kilometer ten noorden van het stadje Pine Ridge. De familie is gewend om te zorgen dat ze genoeg voorraad in huis te hebben van de meest essentiële levensbehoeften: hout voor de verwarming, eten en medicijnen, maar tijdens de ramp van vorig jaar hebben ze het grootste gedeelte van hun voorraad op moeten maken terwijl ze op hulp zaten te wachten. Ze konden door het water en de schade die veroorzaakt was geen kant op.

Begin april van dit jaar is het eerste geval van covid-19 besmetting geconstateerd op het reservaat. Ondanks dat de stammenraad van het reservaat goed leiderschap wil tonen en er alles aan doen om verspreiding van het virus tegen te gaan door een lock down in te stellen voor het hele reservaat en de besmette gevallen van het reservaat te verbannen, maakt Doreen zich ernstig zorgen over haar familieleden in de kleine buurtschap waar zij wonen. De voorraden zijn nu beperkt. Zij zijn niet in staat om in een jaar tijd een nieuwe noodvoorraad aan te leggen. Dat kunnen ze domweg gewoon niet betalen.
“Ze zeggen dat er een ondersteuningsfonds is voor covid 19, maar vorig jaar hebben ze ons ook geld toegezegd om de schade van de overstromingen te dekken, maar daar hebben wij nog niets van gezien. Wij zijn één van de laatste gemeenschappen die geholpen wordt, dat is altijd zo geweest en dat zal altijd wel zo blijven.
Ze maakt zich zorgen over de ouderen in haar omgeving en zij die geen internet hebben of zonder radio zitten en niet uit kunnen zoeken hoe ze aan levensmiddelen of medicijnen kunnen komen.
“En hoe moet het met de kinderen die nu thuis blijven en niet naar school kunnen? Dat komt er allemaal nog eens bij. Hier kunnen de kinderen geen lessen volgen via internet omdat slechts 60% van de mensen hier een computer thuis heeft en daarvan heeft minder dan de helft toegang tot het internet. Daarnaast hebben we te kampen met veel alcoholisme, drugmisbruik, huiselijk geweld, veel zelfmoorden onder tieners en een aantal structurele gezondheidsproblemen die ervoor zorgen dat voor de inwoners van het reservaat de levensverwachting de kortste is in de hele USA.”
Het is niet nodig om te vertellen dat door het coronavisus deze zaken alleen maar versterkt worden door de dreiging die uit gaat van covid-19. De slechte volkshuisvesting en de slechte gezondheidszorg zijn al hele lange tijd een groot probleem op veel reservaten.

Foto hierboven is een voorbeeld van een huisje gebouwd door de regering. Dit is in Oglala en het is normaal dat er in huisjes als dit 10 of meer mensen wonen.

Door gebrek aan goede huisvesting leven er veel mensen bij elkaar in kleine woningen en trailers. Goed sanitair is overal een probleem en veel mensen hebben niet eens de beschikking over stromend water. De gezondheidszorg laat te wensen over en veel ouderen hebben een zwakke gezondheid. Nu het virus ook op het reservaat is gesignaleerd, maken velen zich terecht zorgen over hoe snel het zich op het reservaat zal verspreiden.

Alles bij elkaar rapporteert South Dakota op 14 april 988 covid gevallen, met in totaal 6 doden in de hele staat. Ondertussen weigert de gouverneur om voor de hele staat het advies af te geven om zoveel mogelijk thuis te blijven ondanks dat ze een hele grote besmettingshaard hebben ontdekt in één van de vleesverwerkende fabrieken in Sioux Springs, één van de grote steden in de buurt  waar meer dan 300 werknemers positief werden getest.

Daar komt nog bij dat de ziekte flink huis weet te houden in andere reservaten en gemeenschappen. Volgens de krant “Indian Country Today” zijn er 14 april in totaal 1148 bevestigde gevallen en 44 doden in Amerikaans Indiaanse gemeenschappen door het land heen. De Navajo zijn zeer zwaar getroffen met bevestigde gevallen die in aantallen per inwoner grenzen aan die van New York en Jersey. De landelijke financiële ondersteuning ter bestrijding van het virus heeft 10 miljard dollar beloofd aan Indiaanse gemeenschappen door het hele land, maar het is niet duidelijk wanneer dat geld komt en waar het aan wordt besteed of welke instantie het gaat beheren. Ondertussen weten we dat de gouverneur van South Dakota het leeuwendeel van dat geld gewoon gebruikt om de reguliere salarissen van ambtenaren en ordehandhavers te betalen.

7 april werd het eerste geval van corona vastgesteld op het reservaat. Het ging om een onderwijzeres van de Red Cloud School. Zij was met haar man op weg gegaan naar California voor een medische ingreep, kwam er onderweg in Denver achter dat deze door corona-omstandigheden geen doorgang zou vinden en keerde terug naar Pine Ridge. Dat was 27 maart. Ze zijn zelf in thuisquarantaine gegaan in hun woning bij de school. Boodschappen werden bij de deur gezet voor ze. Na een week begon de vrouw klachten te krijgen en is naar het ziekenhuis gegaan. Daar werd ze positief getest en is toen overgebracht naar het ziekenhuis in Rapid City. 8 april stemde de Oglala Sioux Tribal Councel, officiële stammenraad op het reservaat, voor de maatregel dat het echtpaar verbannen werd en niet meer mocht terugkeren naar het reservaat. Dat was een moeilijke beslissing, want het ligt niet in de aard van de Lakota om zo ongastvrij te handelen en mensen weg te sturen. Velen waren het dan ook niet eens met de beslissing, maar de raad claimde te hebben gekozen voor het belang van de volksgezondheid op het reservaat.

Voor een hulporganisatie die zorgt voor de allerarmsten en noodvoedselpakketten rondbrengt over het hele reservaat is het lastig werken met de dreiging van besmetting. Het is raar om te zien hoe deze trotse mensen wanhopig zoeken naar een balans tussen de behoefte aan vrijheid en onafhankelijkheid, maar nu wel de serieuze dreiging van deze ziekte moeten onderkennen. Eind maart droegen veel mensen handschoenen en maskers. Wij komen al jarenlang bij dezelfde families. Onlangs hebben we moeten zeggen dat onze hulp de komende tijd minder gaat worden vanwege allerlei lock downs en haperingen in onze bevoorrading. Het is op zo’n moment erg vervelend dat je deze mensen dan niet eens een hand of een knuffel kan geven. We moeten de boodschap op afstand vertellen en kunnen alleen maar sterkte toeroepen. Het is wat het is en niet anders, maar het geeft een bijzonder vervreemdend gevoel als je dat moet doen bij mensen die normaal een knuffel krijgen of een handdruk. We brengen nog rond wat we kunnen, want de mensen hebben eten nodig.

De organisatie huurt nu Indianen in die in Rapid City de aanbiedingen en koopjes opzoeken en spullen op te halen die gedoneerd worden. Zij brengen het naar de grenzen van het reservaat. Daar wordt de lading overgenomen door andere indianen die ervoor zorgen dat de spullen op een centrale plek terecht komen. Daar worden de goederen eerst schoongemaakt, vervolgens blijven ze dan nog 24 uur in de opslag staan. Dan pas kan er gesorteerd worden en kan een chauffeur de spullen afleveren bij de huizen waarvoor ze bestemd zijn. Ze zetten het op de veranda , kloppen op de deur en rijden vervolgens weer weg. Een bijzonder omslachtige manier van werken en we hebben meer mensen nodig, maar die zijn er niet.
Eén van de families die ze helpen woont met 17 personen in één huis. Als daar iemand besmet raakt met het vius hebben ze en groot probleem. Er zijn mensen die de mogelijkheid en de ruimte hebben om zieke of besmette huisgenoten te isoleren in een eigen kamer of afgesloten ruimte. Op het reservaat ligt dat wat lastiger door de slechte huisvesting heeft niemand die luxe.

Mary Weasel Bear is vrijwilligster bij de hulp organisatie. Ze woont samen met haar moeder en zes zussen en hun families  in een cluster van huisjes en trailers ongeveer een kilometer van de hoofdweg. Het grootste huis is het enige huis met stromend water.
“Maar,”: zegt ze, “we zijn beter af dan veel anderen die helemaal geen stromend water hebben.”
Ze vertelt verder dat ze haar huis in geen weken heeft verlaten.
“Er is slechts één iemand die erop uit gaat om boodschappen te halen. Verschillende familieleden hebben suikerziekte en daardoor horen ze tot de verhoogde risicogroep. Zij hebben echt een probleem als ze besmet raken met het covid-19 virus. Er hoeft er maar één besmet te raken, dan heeft vervolgens de hele familie een groot probleem.”
“De positieve kant van deze pandemie is dat we weer tijd hebben voor elkaar. Hiervoor ging iedereen zijn eigen gang en ging en kwam zoals het uitkwam. Nu hebben we de tijd om met elkaar te eten en bij elkaar te zitten omdat we toch nergens heen kunnen of mogen. De negatieve kant is dat als er één van ons naar de stad gaat om boodschappen te doen er altijd de spanning en de angst is dat het virus ergens wordt opgepikt en mee komt ons naar huis.”

In reactie op de pandemie heeft de stammenraad maatregelen genomen. Zo werd er vanaf 1 april een avondklok ingesteld, vervolgens kwamen er controleposten bij de invalswegen van het reservaat op 3 april en 7 april werd er een algehele lockdown van kracht die moest voorkomen dat mensen het reservaat zouden verlaten en weer terug zouden keren voor onbelangrijke zaken. Dat houdt ook in dat ze geen boodschappen meer mogen doen buiten het reservaat. Boodschappen doe buiten het reservaat is stukken goedkoper dan boodschappen doen in de lokale supermarkten.

De lockdown werd een paar dagen daarna versoepeld voor 11 en 12 april zodat iedereen in staat was om buiten het reservaat boodschappen te doen en de nodige voorraden in te slaan. Het gevolg was dat er een hele run ontstond op de grote warenhuizen en de outlets in Rapid City, Noord Dakota en Chadron in Nabraska, net over de grens van het reservaat.
“Door het besmettingsrisico lopen we elke keer gevaar als we erop uit gaan.” zegt Weasel Bear.

Toen Two Bulls op vrijdag bij de Wallmarkt in Chadron aankwam, stonden er ongeveer 70 mensen in de rij. Het was één grote chaos. “Mensen riskeren letterlijk hun leven om betaalbare boodschappen te kunnen halen. Mijn moeder van 80 jaar oud stond ook in de rij. Ze zat in haar rolstoel met een masker voor.” Haar stem klinkt bezorgd als ze dit vertelt. Ze maakt zich ernstig zorgen over haar moeder, maar ze kan haar moeilijk zeggen niet te gaan want ze heeft die boodschappen hard nodig.
“Wij hebben geen geld genoeg om de noodvoorraad die we vorig jaar hebben moeten aanspreken in één keer weer aan te vullen Wij moeten er wel op uit om boodschappen te doen, anders hebben we niets te eten in huis en wij zijn niet de enigen.”

Na de tijdelijke versoepeling ging het reservaat weer in volledige lockdown tot 26 april. Iedereen die tot die tijd onderweg is, heeft een speciale pas nodig . Die wordt door de stammenraad uitgegeven. De vervoerders die zorgen voor de bevoorrading van de lokale winkels krijgen toegang tot het  reservaat, alle andere bezoekers worden teruggestuurd, zij zijn niet welkom.
Two Bulls vertelt dat het normaal gesproken best druk is in de straten van het stadje Pine Ridge. “Mensen hangen een beetje rond of verkopen hun handel langs de kant van de weg. Er zijn mensen bij die op die manier in hun levensonderhoud moeten voorzien. Anderen zijn weer afhankelijk van wat ze krijgen van voorbijgangers om te kunnen overleven. Nu wordt iedereen door de reservaatpolitie naar huis gestuurd.”

“Ik weet dat de stammenraad haar best doet. Ze doen wat ze kunnen.” zegt Two Bulls, “maar ze moeten al vechten tegen de enorme tekorten die we normaal al hebben en de problemen die Pine Ridge al heel lang kent, corona komt daar nog eens bij. Dan loop de gouverneur van South Dakota ook nog eens te zeuren dat ze geen controleposten mogen plaatsen bij de invalswegen van het reservaat, dus het eeuwige getreiter van de federale overheid gaat ook nog eens gewoon door, waardoor alle hoop op extra hulp in rook op gaat.”

Reservaten zijn in principe soevereine staten en kunnen hun eigen maatregelen treffen als het gaat om de bescherming en de veiligheid van de inwoners. Het ene reservaat plaatst in dit geval  borden dat het wel toegestaan is om te reizen, maar verboden is om lokale gelegenheden als winkels, restaurants en andere zaken te betreden. Andere reservaten hebben een complete lockdown. Het zijn allemaal pogingen om het virus buiten de deur te houden. Pine Ridge hanteert een algehele lockdown met de plicht om zoveel mogelijk thuis te blijven en er is een avondklok. Tot 16 juli waren er een kleine 100 besmettingsgevallen op de nu officieel 25.000 inwoners op het reservaat.

Alles is echter in strijd met de normale manier van leven.  Het is waanzin om ten bate van de individuele veiligheid de mensen te vragen thuis te blijven in hun overbevolkte woningen. Er is geen plaats om afstand te houden van elkaar, er is geen plaats of middel om voedselvoorraden voor twee weken op te slaan en goed te houden. Mensen hebben geen geld om in één keer zoveel levensmiddelen te kunnen kopen.

De reservaten in Zuid Dakota hebben normaal al een probleem met een goede bevoorrading van levensmiddelen en medicijnen, corona vergroot dat probleem alleen maar. Als er ergens op een reservaat een lokale supermarkt is, dan is de bevoorrading op dit moment nog slechter dan normaal en de prijzen zijn hoog. Er zijn wel organisaties die zich bezighouden met het helpen van families om aan voldoende eten te komen, maar het is vechten tegen de bierkaai.

Buiten de onzekerheid of er wel eten genoeg is voor de volgende dag, kampen veel mensen met mentale of fysieke gebreken,  angstaanvallen, depressies, diabetes, astma, nier- en hartkwalen. De angst wordt door corona alleen maar versterkt. De normaal toch al geïsoleerde gemeenschappen raken door de maatregelen nog meer geïsoleerd wat weer goed is voor het toenemen van de neiging tot zelfmoord of roekeloos gedrag.

In de afgelopen tijd raakte één van de vrijwilligersorganisaties één van hun medewerksters kwijt omdat ze zelfmoord pleegde. Het was een 18 jarige vrouw. Ze had alles mee. De organisatie waar ze als vrijwilligster bij aangesloten was begrijpt er niets van. Ze was helemaal klaar om dit najaar professioneel Basketbal te gaan spelen in Arkansas. Deze zelfmoord bevestigt een gedachtegang die de begeleidster van deze vrouw al langer heeft:  veel mensen hier willen gewoon dood. Daarom moeten we deze mensen blijven helpen. De kinderen, de tieners, de volwassenen en de ouderen moeten weten en voelen dat we om ze geven.

Iedereen die betrokken is bij de problematiek op de reservaten maakt zich serieus zorgen over het ontbreken van actie vanuit zowel de regering in Washington als van de overheid van de staat. De USA komt haar belofte om te assisteren en te ondersteunen niet na. Op de reservaten moeten casino’s sluiten. Casino’s zijn een belangrijke bron van inkomsten voor veel reservaten. Ze moeten zaken sluiten en hun grenzen in de gaten houden. Dat kost allemaal geld en het is slecht voor de toch al slechte economie. Covid-19 opent weer oude wonden, wantrouwen jegens de overheid groeit als kool.

“Natuurlijk gaan onze raadsleden en zeker de voorzitter van de stammenraad praten over hoe de hulp moet worden georganiseerd. Ze praten met Washington en praten met de gouverneur. Zij pleiten voor het tellen van hoofden, het aantal inwoners, voor het vaststellen van de  financiële ondersteuning. Helaas luistert daar niemand naar, de overheid gaat uit van het aantal geregistreerde woningen op het reservaat waarbij echter uitgegaan wordt van een normale bezetting per huis. Dan wordt er aan voorbij gegaan dat door gebrek aan huizen er soms drie of vier gezinnen in één huis wonen en er wordt dan ook niet gekeken naar de enorme hoeveelheid trailers en containers waar mensen in wonen bij gebrek aan beter. De overheid hanteert dit systeem al veel langer voor het vaststellen van vele zaken die te maken hebben met structurele ondersteuning voor de problemen op de reservaten en houdt daarbij het huisvestingsprobleem op de reservaten in stand.

Buiten alle ellende op de reservaten, zorgde corona ook voor een flinke deuk in de inkomsten uit het toerisme in de hele staat South Dakota. Ook in de Black Hills waar Mount Rushmore één van de grote trekpleisters was. Ook daar werd het stil.
Maar daar kwam echter de overheid wel met een hulpprogramma en dat werd snel geconcretiseerd: President Trump himself zou er een toespraak houden rond de viering van de 4^de juli, een grote feestdag voor de Amerikanen die dan independence day vieren. Een krachtige ceremonie onder de vier koppen van de presidenten die daar in de berg zijn uitgehouwen leek hem wel op z’n plaats.

Trump heeft weinig op met Indianen, dat weten we. Hij heeft zelfs een keer uitgesproken dat ze maar terug moeten naar India, dan is het probleem opgelost, die mensen hebben immers niets te zoeken in Amerika.
De toespraak van Trump was een doorslaand succes gezien vanuit het standpunt van de aanhangers van de man die nog steeds geloven dat hij Amerika weer groot zal maken.

De Lakota hebben officieel protest aangetekend tegen de ceremonie die gepaard zou gaan met het afsteken van veel vuurwerk in een gebied dat zo droog is als het spreekwoordelijk achterwerk van de goede Sint.  Toen de viering van de ceremonie bij het monument Mount Rushmore bekend werd hebben de Lakota ook officieel protest aangetekend tegen de aanwezigheid van Trump en Kristi Noem, de gouverneur van South Dakota, op hun grondgebied. Natuurlijk is dat tevergeefs, maar ze doen dat om iedereen erop te wijzen dat het nog steeds hun grond is volgens het laatste officiële verdrag tussen de USA en de Indianen.

Dat Trump en zijn staf zo doortrapt en gemeen zijn als putwater blijkt wel uit het volgende feit, maar dan moeten we eerst even terug in de geschiedenis, naar de tijd dat generaal Custer met zijn 7^e cavalerie de prairies onveilig maakte en loerde op een kans om de indianenopstanden in één keer de kop in te drukken.
Custer was een man met ambitie. De prairie Indianen werden opgejaagd, land werd afgepakt, de bizons werden uitgemoord en niemand protesteerde als er weer een slachting plaats vond onder de Indianen. Custer kon dit allemaal doen en faciliteren  omdat hij werd gedekt door de president in het Witte Huis.
Nu had Custer een bijnaam. De indianen noemden hem “ zoon van de morgen ster” omdat hij altijd de aanval inzette of de dorpen die hij uitmoordde binnenstormde bij zonsopgang als iedereen lag te slapen. Daarbij liet hij dan de Garryowen spelen, een Iers liedje dat hij had gebombardeerd tot zijn handelsmerk.

Tijdens de bij Mount Rushmore waren er natuurlijk afgevaardigden van de Lakota aanwezig en die zijn daar op een gegeven moment behoorlijk uit hun bol gegaan hetgeen door niemand begrepen werd, behalve door hen die de geschiedenis kennen.

Voor de toespraak van Trump werd er natuurlijk muziek gedraaid. Natuurlijk was de muziek zorgvuldig uitgezocht, daar zijn veel mensen mee bezig geweest en daar zal menig vergadering over geweest zijn want de muziek die op zo’n plechtigheid ten gehore wordt gebracht, moet een boodschap uitdragen en een verhaal vertellen. Niet iedereen was het unaniem eens met de keus. Neil Young overweegt momenteel een proces te beginnen omdat ze zonder zijn mede weten zijn nummer Rockin in the Free World hebben gedraaid. Neil is het daar helemaal niet mee eens. De delegatie van de Lakota ging uit hun stekker toen de Garryowen uit de installatie schalde………

En hiermee is de cirkel rond en wordt de waanzin van de dag bevestigd, de controverse duidelijk.

Nog steeds vechten veel inheemse volken voor hun bestaan. Ze moeten dat doen met beperkte middelen, ze worden niet gesponsord of gesubsidieerd en veel te weinig ondersteund. Dit probleem is niet nieuw en ook nu wordt weer bevestigd, juist in een tijd dat zij onevenredig hard getroffen worden door het corona gevaar, dat het nog een hele tijd gaat duren voordat hier verandering in komt. De leiders aan de top laten het massaal afweten en maken duidelijk dat dat ook de opzet is. Dit is gewoon een gore schop na, daarom zijn indianen blij met elke vorm van support die ze kunnenkrijgen, ook die van u!

Mary Two Bulls eindigt haar verhaal met de volgende woorden:
“Gelukkig vinden wij hoop en troost in de spiritualiteit die het volk nog in ere houdt. We luisteren naar de verhalen van grootmoeders en grootvaders die vertellen over hoe taai en sterk en weerbaar we zijn. Ondanks alle ellende weten we al die tijd te overleven op een schraal en kaal reservaat en ons aantal groeit hard.
Alleen al in de afgelopen week kwam ik vier verschillende medicijnmannen tegen. Allemaal gaven ze me een hand en een knuffel. Eén vertelde me dat hij in de Black Hills een grot had opgezocht  waar hij dagenlang had zitten bidden voor de mensen op het reservaat. Een andere beklom een berg om hetzelfde te doen en weer een ander verzekerde me:
“Wij, de Lakota, hebben zo onze eigen manieren. Het gaat allemaal goed komen met ons. Wij hebben als geen ander volk geleerd wat het is om te overleven in crisistijd, dus laat je niet meeslepen in de paniekgolf die nu over de het wereld raast, blijf rustig en wacht af.”
Ze denkt even na en zegt dan:
“Wij hebben erger meegemaakt en we leven nog steeds. Wij Indianen zeggen dat altijd: wij hebben erger meegemaakt!

Nico Prins